Ma-6 "Gubka" UFO Κατασκευασμένο στην ΕΣΣΔ

Σε αριθμούς  Με φακό  Video

Τις πρωινές ώρες της 16/7/1951, ο Σμηναγός Petr Vusov, του 1619ου Αεροπορικού Συντάγματος του Βορείου Στόλου, είχε απογειωθεί, από το Μούρμανσκ, με ζεύγος La-11, για μια συνηθισμένη παράκτια περίπολο. Τα πρώτα 30λεπτα περίπου της πτήσης περάσανε ως συνήθως, αλλά ξαφνικά ο επικεφαλής, ανάφερε ότι από την πλευρά της Νέας Γης και σε ύψος 4.000 μέτρων πάνω από την θάλασσα, ένα περίεργο αντικείμενο κινείται αργά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του επικεφαλής «η ταχύτητα του αντικειμένου ήταν τόσο μικρή, περίπου 100 km/h, που αρχικά το πέρασε για ένα μικρό αεροσκάφος, όμως πλησιάζοντας το στόχο ο πιλότος είδε ένα περίεργο μεγάλο αντικείμενο σε σχήμα δίσκου γκρί χρώματος με διάμετρο περίπου 20 μετρά χωρίς να φέρει διακρατικά κάποιας χωράς, παρατηρώντας ταυτόχρονα ένα πανίσχυρο οπλισμό από πυροβόλα τα οποία προεξέχαν προς τα κάτω».

Αμέσως ο επικεφαλής της ομάδας ανάφερε στην βάση για ένα άγνωστο αντικείμενο πάνω από την θάλασσα. Κατά την διάρκεια του επεισοδίου, πιθανώς ένας πιλότος ενός «ιπταμένου δίσκου» είδε ότι τον πλησιάζουν απειλητικά τα μαχητικά και αμέσως άλλαξε πορεία. Όμως ο Σμηναγός Petr Vusov, έχει λάβει την απόφαση να επιτεθεί στο παράξενο αντικείμενο, και κατάφερε να πραγματοποιήσει μια ριπή από τα πυροβόλα (των 23 mm) χωρίς να προκαλέσει όμως καμμία ζημιά, ενώ επιστρέφοντας πάλι προς το στόχο, έλαβε ένα μήνυμα από το κέντρο της διοίκησής του, να σταματήσει αμέσως την εμπλοκή και να επιστρέψει στην βάση του, τηρώντας πλήρη σιγή ασυρμάτου. 

Επιστρέφοντας στην βάση, τους υποδέχθηκαν κάποια άτομα με πολιτικά., Οι πρώτες σκέψεις Petr Vusov ήταν ότι ενήργησε σύμφωνα με τους κανονισμούς σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά οι εποχές ήταν τότε περίεργες !! Όλα έληξαν καλά και με ρητή εντολή μη διάδοσης των πληροφοριών και του συμβάντος. Την ίδια μέρα ο Vusov, αποσπάστηκε στο Στόλο του Ειρηνικού, και ο Ivanchenko στο Khabarovsk ενώ πήραν και προαγωγή !

Μετά από την ήττα της Γερμανίας οι σύμμαχοι δεν έχουν βρει οποιαδήποτε έγγραφα για την ύπαρξη των ιπταμένων δίσκων, και συμπέραναν ότι όλα περί ιπταμένων δίσκων ήταν ένα ακόμα προπαγανδιστικό όπλο των Γερμανών. Σ αυτήν την περίπτωση οι Σοβιετικοί στάθηκαν πιο τυχεροί, αφού στα χεριά τους είχαν σχεδόν όλη την ομάδα η οποία εξέλισσε τους ιπταμένους δίσκους, με επικεφαλής τον ίδιο I. Mayer, οι οποίοι κρύφτηκαν από τα SS μέσα σε ένα κελάρι. Όλα τα αρχεία περί των δίσκων και του τεχνικού προσωπικού είχαν μεταφερθεί στην Σ. Ένωση, για παραπέρα ανάπτυξη των ιπταμένων δίσκων.

Το 1946 ο ταλαντούχος διαβαθμισμένος υπολοχαγός Michael Dubik, απόφοιτος μηχανολόγος-μηχανικός της στρατιωτικής ακαδημίας αεροπορίας έλαβε μια εντολή να μεταφράζει ασυνήθιστα τεχνικά κείμενα από την γερμανική προς την ρωσική γλώσσα. Ο Dubik κράτησε το μυστικό πάνω από μισό αιώνα. Μετά από προσεκτική μελέτη και τεκμηρίωση του TSaGI και με την ανώτερη εντολή για την κατασκευή ενός ιπταμένου δίσκου, συστήθηκε το σχεδιαστικό γραφείο-08. Η εξέλιξη του προγράμματος κρατήθηκε σε απόλυτη μυστικότητα. Το σχέδιο έφερε κωδική ονομασία «Σφουγγάρι» ή ΜΑ-6.

Αρχικά το ΜΑ-6 θα εξοπλιζόταν με στροβιλοκινητήρες RD-10: ουσιαστικά πρόκειται για μια αντιγραφή των γερμανικών Jumo 004B1, όμως γρήγορα τα εγκατέλειψαν λόγω μικρής παρεχόμενης ώσης. Και κατέληξαν να χρησιμοποιήσουν τους Αγγλικούς κινητήρες Nene 1, ο οποίος ήδη από το 1947 παράγεται στην Σ. Ένωση με την ονομασία RD-45 και απέδιδε 2.040 κιλά ώσης.

Η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε σε πλήρη μυστικότητα σ ένα από τα βόρεια αεροδρόμια Με τον εκκωφαντικό ήχο τριών αεριωθούμενων κινητήρων, μετά από μια σύντομη τροχοδρόμηση, ο δίσκος απογειώθηκε. Ο δίσκος κατείχε κατά πολύ ανώτερα χαρακτηριστικά από οποιοδήποτε μαχητικό της εποχής. Ο δίσκος μπορούσε να μεταφέρει μεγάλη ποσότητα οπλικού φορτιού για την εποχή, και να κινείται με ταχύτητες 100 km/h και να πραγματοποιεί ελιγμούς, όπως να γυρίζει ουσιαστικά σε μια θέση. Μετά από τις επιτυχημένες δοκιμές αποφασίστηκε να κατασκευάσουν μερικούς δίσκους. Με διάμετρο 25 μέτρα, διέθετε ένα κόκπιτ στο άνω τμήμα του, ραντάρ και τέσσερεις πυργίσκους πυροβόλων στο κάτω τμήμα του δίσκου. Ο εκσυγχρονισμένος δίσκος είχε μεγάλη απόδοση βάρους προς ώση και ήταν ταχύτερος κατά πολύ από το πρωτότυπο. Οι Γερμανοί τεχνικοί κατάφεραν στην ουσία να χρησιμοποιήσουν όλη την διάμετρο του δίσκου με αποτέλεσμα να ενεργεί ως ιπταμένη πτέρυγα. Διέθετε έλεγχο του προωστικού συστήματος και των ακροφυσίων μεταβλητής ώσης (και αυτό το 1948!).

Οι «ιπτάμενοι δίσκοι» αποφασίστηκε να τα χρησιμοποιούν ως ιπτάμενα τεθωρακισμένα. Σε περίπτωση μιας αναχαίτισης ο δίσκος θα απογειωνόταν γρήγορα, κερδίζοντας ύψος σε πολύ μικρό διάστημα και με την βοήθεια του ραντάρ, θα εντόπιζε τα Β-29, τα οποία ενδεχομένως να έφερναν πυρηνικές βόμβες.

Συνολικά κατασκευάστηκαν 12 δίσκοι και εξόπλιζαν δυο μοίρες. Το πλήρωμα κάθε δίσκου αποτελείτο αρχικά από 8 άτομα, από τα οποία οι 4 ήταν χειριστές των πυροβόλων σε πυργίσκους, ένας χειριστής ραντάρ, τον πλοηγό, τον δεύτερο πιλότο και των κυβερνήτη. Όλα τα σκάφη πραγματοποιούσαν συνεχώς δοκιμές π.χ. λειτουργία του ραντάρ των πυροβόλων κ.λ.π. Αυτό είχε ως συνέπεια και την παραλίγο εμπλοκή με τα La-11 το 1951. Μετά από αυτό το συμβάν όλα τα σκάφη έφεραν πλέον εθνόσημα.

Το φθινόπωρο του 1952, τερματίστηκε το πρόγραμμα των δοκιμών, και αποφασίστηκε η κατασκευή τους και η εισαγωγή τους στις μάχιμες μοίρες.
Αλλά το Μάρτιο του 1953 ο Στάλιν πέθανε και η κατάσταση άλλαξε αρκετά. Ο Khruschev, που έχει έρθει στη κυβέρνηση, προτιμούσε τους πύραυλους από οποιοδήποτε άλλο οπλικό σύστημα της εποχής. Σύμφωνα με τη λογική του, ένας πύραυλος με μια πυρηνική κεφαλή θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα ολόκληρο τάγμα αρμάτων μάχης. Εάν ένα αντιαεροπορικό βλήμα, θεωρητικά μπορεί να καταστρέψει ένα εχθρικό αεροπλάνο, τότε τη χρειαζόμαστε τις μοίρες των μαχητικών MiG-15? (σ.σ. αυτό στοίχισε στην Π.Α. αφού για μια δεκαετία έμεινε χωρίς σύγχρονο αεροσκάφος στο οπλοστάσιο της). Χάριν αυτής της λογικής, ακυρώθηκε η ανάπτυξη πολλών μαχητικών αεροσκαφών.

Την ίδια κατάληξη είχαν και οι «ιπτάμενοι δίσκοι». Από τα σκάφη αυτά αφαιρέθηκε όλος ο εξοπλισμός και πολύτιμες συσκευές. Μετά από αυτό αποφασίστηκε να τα βουλιάξουν στις ακτές του Spitsbergeb, στον βυθό των οποίων, πιθανώς, βρίσκονται και μέχρι σήμερα.

Σχέδιο τριών όψεων

Τεχνικά χαρακτηριστικά