LPL “Ιπτάμενο υποβρύχιο”

Σε αριθμούς  Με φακό  Video

Στις αρχές του 1934, ο φοιτητής του πανεπιστήμιου Dzerzhinskogo, παρουσίασε την διπλωματική εργασία του με τίτλο "ιπτάμενο υποβρύχιο". Ο B.P. Ushakov παρουσίασε στην επιτροπή εξελιγμένα σχέδια, ακόμα και εκδόσεις του για δοκιμές στατικών και υδροδυναμικών μελετών.

Το 1936 ο captain 1st class Surina, δήλωσε ότι η ιδέα του Ushakov ήταν εντυπωσιακή και πρέπει να αναπτυχθεί. Σε λίγους μήνες, μετά από την δήλωση αυτή τα αρχικά σχέδια εξετάστηκαν από την Επιστημονική - Στρατιωτική επιτροπή, και αξιολογήθηκαν θετικά, και προσθέσανε τρεις παραγράφους λέγοντας τα εξής: " .... το σχέδιο πρέπει να εξελιχθεί, για τυχόν αντιμετώπισή προβλημάτων που θα εμφανιστούν κατά την εξέλιξη του σκάφους.....".

Το 1937 όλο το θέμα άρχισε να αναπτύσσεται από το γραφείο "Β" NIVKa, όμως μετά από τον έλεγχο, αρνήθηκαν να το εξελίξουν και αυτό οφείλεται μάλλον στο ότι για την εποχή του ήταν πολύ πρωτοποριακό. Μετέπειτα η όλη εξέλιξη του σκάφους πραγματοποιούταν στο τμήμα "Β" από τον ιδιο τον Ushakov όταν ήταν εκτός υπηρεσίας.

Στις 10 Ιανουαρίου 1938 στο τμήμα "Β" πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση αρχικών σχεδίων του "ιπτάμενου υποβρυχίου" και των τεχνικών επιδόσεων.
Το "Ιπτάμενο υποβρύχιο" προοριζόταν κυρίως για αποστολές όπως ανίχνευση και καταστροφή εχθρικών πλοίων στις ανοικτές θάλασσες και των παρακτίων οδών. Η μικρή ταχύτητα και η μικρή παραμονή κάτω από την επιφάνεια δεν το εμπόδιζαν, στην έρευνα και την αντιμετώπιση των εχθρικών στόχων. Εντοπίζοντας από τον αέρα τον στόχο, το σκάφος προπορευόταν μπροστά από το στόχο και προσθαλασσωνόταν πέρα από τον ορίζοντα (για ευνοήτους λόγους) και άρχιζε να καταδύεται. Μέχρι να εμφανιστεί ο στόχος το σκάφος παρέμενε κάτω από την επιφάνεια περιμένοντας απλώς να εμφανιστεί ο εχθρός. Σε περίπτωση που ο εχθρός μπορούσε να ξεφύγει, το σκάφος προχώραγε ολοταχώς προς το στόχο και όταν δεν μπορούσε να το καταστρέψει, αναδυόταν και απογειωνόταν ξανά και ετοιμαζόταν να δώσει μάχη πιό πέρα.

Για καλύτερη αποτελεσματικότητα του σκάφους σύμφωνα με τον σχεδιαστή, έπρεπε να χρησιμοποιούνται ανά ομάδες οι οποίες αποτελούνταν από τρία σκάφη τα οποία κάλυπταν μια απόσταση μέχρι 18 km. Το σκάφος μπορούσε να διαπεράσει εύκολα τα λιμάνια του εχθρού την νύκτα ενώ την ήμερα να καταδυθεί και να πραγματοποιεί αναγνώριση και σε ειδικές περιπτώσεις και να εμπλακεί σε μάχη.

Η κατασκευή της δομής απαρτιζόταν από έξι υδατοστεγή τμήματα, εκ των οποίων στα τρία βρισκόταν οι τρεις κινητήρες τύπου AM-34 των 1000 ίππων, έκαστος.
Ο κάθε κινητήρας έφερε υπερσυμπιεστή αυξάνοντας έτσι την ισχύ στην απογείωση μέχρι τους 1.200 ίππους έκαστος. Στο τέταρτο τμήμα βρίσκεται το τριμελές πλήρωμα. Στο πέμπτο τμήμα βρίσκονταν οι συσσωρευτές, ενώ στο έκτο ο ηλεκτροκινητήρας των 10 ίππων. Η δομή του σκάφος είναι κυλινδρικής σχεδίασης με διάμετρο 1,4 μέτρα και έφερε επικάλυψη duraluminium πάχους 6 mm.

Η επικάλυψη της πτέρυγας ήταν από το ατσάλι και οι πλωτήρες από duraluminium. Αυτά τα τμήματα δεν είχαν υπολογιστεί δομικά για μεγάλες εξωτερικές πιέσεις, αυτό οφείλεται διότι κατά την κατάδυση ο χώρος γέμιζε με νερό, το όποιο εισερχόταν από ειδικές οπές. Το καύσιμο και τα λιπαντικά του σκάφους ήταν αποθηκευμένα σε ειδικά λαστιχένια δοχεία τα όποια βρισκόνταν στην μέση της δομής. Επίσης το σκάφος είχε την ικανότητα μεταφοράς 2 τορπιλών κάτω από την πτέρυγα. 

Σχέδιο τριών όψεων

Τεχνικά χαρακτηριστικά