Τεχνικά χαρακτηριστικά      Φωτογραφίες      Video

Η ιστορία των σοβιετικών αεροδιαστημικών οχημάτων

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου η τότε ΕΣΣΔ όπως και οι ΗΠΑ αντίστοιχα, βίωναν μια εποχή με κυριότερο χαρακτηριστικό αυτό του φρενήρη ρυθμού στρατιωτικών εξοπλισμών. Ανάμεσα στα πραγματικά χιλιάδες προγράμματα που αναπτύσσονταν ήταν και αυτά των αεροδιαστημικών οχημάτων. 

Οχήματα δηλαδή που θα μπορούσαν να απογειώνονται είτε συμβατικά είτε με τη βοήθεια πυραύλων-φορέων, θα έφταναν στα κράσπεδα του Διαστήματος και θα επέστρεφαν αφού θα είχαν εκτελέσει την αποστολή τους. Στις ΗΠΑ οι έρευνες αυτές κατέληξαν ουσιαστικά στη δημιουργία του διαστημικού λεωφορείου. Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζεται η λιγότερο γνώστη πτυχή των σοβιετικών προγραμμάτων, που αν και δεν απέδωσαν σε κάποιο τελικό σχέδιο που να επιχειρεί σήμερα, ανάλογα του αμερικανικού Space Suttle, εντούτοις παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Μη επανδρωμενό αεροσκαφός κρούσης μεγάλης εμβέλειας

Το 1957-1958 το σχεδιαστικό γραφείο του Tupolev συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα για την ανάπτυξη ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους κρούσης μεγάλης εμβέλειας "DP". Η μεταφορά του στο διάστημα θα γινόταν από τροποποιημένους βαλλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς των τύπων R-5 και R-12. Σύμφωνα με τον κατασκευαστή το αεροσκάφος "DP" έπρεπε να μεταφερόταν με τον πύραυλο φορέα σε ύψος 80-100 χλμ., στη συνέχεια όλο το σύστημα θα άλλαζε πορεία κατά 90 μοίρες και θα γινόταν η αποσύνδεση του αεροσκάφους "DP" από τους πυραύλους. Μετά την αποσύνδεση του θα γινόταν διόρθωση της τροχιάς του καθώς θα έπαιρνε την πορεία προς το στόχο του. 

Το αεροσκάφος θα πέρναγε μέσα από τα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας σε μια απόσταση από το στόχο του της τάξης των 4.000 χλμ., με μεγάλη ταχύτητα περίπου Μ=10. Στη συνέχεια κατά την πτήση του προς το στόχο του οι διορθώσεις της πορείας θα πραγματοποιούνταν με τη βοήθεια αυτόματου συστήματος ελέγχου πτήσης.Για την ψύξη των συστημάτων και των όπλων του το αεροσκάφος είχε εφοδιαστεί με ειδικό σύστημα ψύξης, ενώ το ίδιο το αεροσκάφος (άτρακτος, πτέρυγες) ήταν κατασκευασμένο από θερμομονωτικά υλικά που το προστάτευαν από τις υψηλές αναπτυσσόμενες θερμοκρασίες στο εξωτερικό του κελύφους. Στην τελική φάση το "DP" πραγματοποιούσε μια βύθιση προς το στόχο. Με την άφιξη του στο προκαθορισμένο σημείο και ύψος γινόταν η πυροδότηση της θερμοπυρηνικής γόμωσης.

Για δυο περίπου χρόνια το γραφείο συνέχιζε ασταμάτητα τις έρευνες για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Εκτός από αυτό ερευνήθηκαν πολλά σχέδια και υλοποιήθηκαν πολλά διαφορετικά μοντέλα, που στη συνέχεια δοκιμάστηκαν στην αεροσήραγγα του TsaGi. Πραγματοποιήθηκαν επίσης και δοκιμές μοντέλου "130" υπό κλίμακα με πυραυλοκινητήρα στερεών καυσίμων από αεροσκάφος Tu-16LL. Τα μοντέλα αυτά εφοδιάστηκαν με διαφορετικό εξοπλισμό για την παροχή πληροφοριών για τη συμπεριφορά τους στις διαφορετικές συνθήκες και ταχύτητες πτήσης.

Μετά μια σειρά από μελέτες και δοκιμές το γραφείο άρχισε να σχεδιάζει το αεροσκάφος "130". Το αεροδιαστημοηλανο σχεδιάστηκε να μην έχει οριζόντιο ουραίο πτέρωμα και η άτρακτος είχε σχήμα "wedge-shaped" (ημιελλειπτικό εγκάρσιας τομής) ένα από τα ευνοϊκότερα σχήματα για υπερ-υπερηχητικά αεροσκάφη / (hypersonic airplanes). Ήταν χαμηλοπτέρυγο με τριγωνική πτέρυγα μικρής επιφάνειας, γωνία βέλους στις 75 μοίρες.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ