Φωτογραφίες από την προσωπική συλλογή του Κωνσταντίνου Πανιτσίδη

 Τεχνικά χαρακτηριστικά      Φωτογραφίες      Video

Η ανάπτυξη του ανθυποβρυχιακού πτερυγόπλοιου, κάθετης/βραχείας απο/προσνήωσης άρχισε τη δεκαετία του '60, με την κατασκευή δύο πρωτοτύπων VVA-14 (1M και 2M). Το καλοκαίρι του 1972 το πρώτο της σειράς 1 Μ, τελείωσε τις τροχοδρομήσεις του στο αεροδρόμιο και στις 4 Σεπτεμβρίου του 1972 απογειώθηκε για πρώτη φορά με τους πιλότους U.M. Kupriyanov, και L.F. Kuznetsov. Από το 1972 μέχρι το Ιούνιο του 1975 πραγματοποιήθηκαν 107 πτήσεις αποκομίζοντας συνολικά 103 ώρες. Το σκάφος έδειξε πολύ καλά χαρακτηριστικά κατά την απονήωση και προσνήωση και ακόμη καλύτερα χαρακτηριστικά πτήσεως. Μετά το θάνατο του κατασκευαστή του Μπαρτίνι, το πρόγραμμα διακόπηκε.

Τεχνική περιγραφή

Η άτρακτος είναι συμβατικής κατασκευής και αποτελείται από δομικό σκελετό που ομαλά συγχωνεύεται με το κεντρικό τμήμα της δομής. Στο κόκπιτ του σκάφους βρίσκεται τριμελές πλήρωμα: κυβερνήτης, συγκυβερνήτης και πιθανώς χειριστής αμυντικών και επιθετικών συστημάτων. Η διαφυγή του πληρώματος σε περίπτωση ανάγκης θα εξασφαλίζεται από την κάψουλα διαφυγής αντί των εκτινασσόμενων καθισμάτων.  Πίσω από το κόκπιτ βρίσκονται οι 12 κινητήρες άντωσης  και η αποθήκη οπλισμού.

Πτερυγόπλοιο VVA-14 © Konstantinos Panitsidis

Η κατασκευή της πτέρυγας σχετίζεται τόσο με τη βελτιστοποίηση της εκμετάλλευσης του φαινομένου πάνω στην οποία βασίζεται η λειτουργία των πτερυγόπλοιων, ενώ παρέχει και άντωση σε μεγαλύτερα ύψη. Πτέρυγα φέρει σχήμα τραπεζοειδές, με γωνία  βέλους 4ο ενώ στο χείλος εκφυγής στις  5ο και με δίεδρο γωνία που φτάνει στις +2ο. 

Ουραίο πτέρωμα - Υπάρχουν δύο κάθετα σταθερά με γωνία βέλους 54°, με ελαφριά γωνία προς τα έξω -5°, με επιφάνεια 22,75 m2 . Τα πηδάλια διεύθυνσης έχουν επιφάνεια 6,75 m2 .Η επιφάνεια του οριζόντιου πτερώματος είναι 21,8 m2  με γωνία βέλους 40°, ενώ η δίεδρος γωνία "V" είναι -3°. Υπάρχει δυνατότητα μετακίνησης του οριζόντιου πτερώματος κατά +2ο 30’. Τα πηδάλια ύψος-βάθους έχουν  συνολική επιφάνεια 6,33 m2.  Για την ευκολία της μεταφοράς του σκάφος σε συμβατούς αεροδιάδρομους έφερε σύστημα προσγείωσης τριών σημείων. 

Το προωθητικό σύστημα αποτελείται από δύο στροβιλοκινητήρες διπλής ροής (εκκίνησης) τύπου D-30M μέγιστης ώσης 6.800 kg ο κάθε ένας και 12 κινητήρες άντωσης  turbofan RD-36-35PR των 4.400 kg ο κάθε ένας.  Η εκκίνηση τους μπορεί να γίνει από εσωτερικό (ενσωματωμένο) APU (Auxiliary Power Unit) TA-6A ή από εξωτερική πηγή ισχύος.
Τα καύσιμα του VVA αποθηκεύονται σε 14 δεξαμενές στην άτρακτο και στις πτέρυγες με χωρητικότητα 15.500 kg. Επιπλέον  ικανότητα να ανεφοδιαστεί με καύσιμα από υποβρύχια, πλοία-τανκερ και από ειδικούς πλωτήρες. Το VVA-14 διαθέτει  αποθήκη βομβών με  μήκος 6,00 m, πλάτος 1,720 m και ύψους 1,820 m. Φέρει σύστημα αυτοπροστασίας, με παρεμβολείς, δέκτη προειδοποίησης και αναγνώρισης που παρέχει πληροφορίες διόπτευσης και του τύπου της απειλής με μεγάλη αντοχή στα ηλεκτρονικά αντίμετρα. Το σκάφος έχει εξοπλισμό που του επιτρέπει να επιχειρεί μέρα και νύχτα με δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Η καρδιά του ηλεκτρονικού εξοπλισμού είναι το σύστημα «Burevestnik» που παρέχει  την δυνατότητα  εντόπισης του υποβρυχίου όταν είναι ακόμα σε βάθη περισκοπίου, όπως επίσης και πλοία επιφάνειας. Στο κεντρικό τμήμα της δομής βρίσκεται το διαμέρισμα οπλισμού για μεταφορά πλήρους σειράς ανθυποβρυχιακών τορπιλών, βόμβες βυθού, ναρκών και άλλων οπλών. Κατά την ερευνά τον υποβρυχίων χρησιμοποιούν τον εξής εξοπλισμό: Για την καταστροφή των υποβρυχίων χρησιμοποιούν ειδικές τορπίλες 2 x ΑΤ-1, 2 x AT-2, 2 τορπίλες τύπου Orlan, τρία βλήματα-τορπίλες  Orel, βόμβες βυθού RU-2, 18 βόμβες PLAB-50 ή 16 PLAB-250-120  και  αεροπορικές νάρκες 8 x IGDM-500 ή 4 x UDM-1500. Για έρευνα και εντοπισμό των υποβρύχιων, το αεροσκάφος μεταφέρει συνολικά μέχρι 144 ραδιοσημαντήρες RGB-1U (RGB-12), έρευνας και κρούσης 10  RGB-21 (RGB-5).

ΣΧΕΔΙΟ ΤΡΙΩΝ ΟΨΕΩΝ

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ VVΑ-14 (Μ1Α)